My Story & My Why

Waarom doe ik wat ik doe? Wat is mijn verhaal? Waarom is mijn favoriete uitspraak "If you can Dream it, You can do It! Benieuwd? Lees het hier ...

If you Can Dream It, You Can Do It!

Ik maak een sprong naar daar waar het allemaal begon ...

"Ik kom enthousiast thuis van mijn jazz dansles en zeg Mam, ik weet wat ik wil. Ik wil danseres worden. Ik mocht de les overnemen toen de danslerares even weggeroepen werd. En ze zei na de les tegen me, je bent echt talentvol. Wil je niet iets met dans gaan doen? Ik zei haar dat ik eigenlijk hier al van droomde sinds ik op mijn 5de het Zwamenmeer heb gezien, maar dat ik minder goed ben in klassiek ballet en meer heb met modern, jazz , hiphop en streetdance. Ik volg ook wel klassiek, maar daar heb ik gewoon iets minder mee. Maar mam, ze zei dat ik het heus zal kunnen.

Mijn moeder antwoord eigenlijk al snel, “Daar ben je niet goed genoeg voor. Ga nou maar een echt beroep doen! Daar wordt je alleen maar werkeloos mee. Jij ook altijd met je rare ideeën.”  Dit is wat ik vaker hoorde, alles wat ik doe, denk en wil is  belachelijk, te hoog gegrepen of raar.  Ik heb eigenlijk altijd het gevoel dat het nooit goed is wat ik ook doe. Door die woorden te horen, creëer ik het idee  dat ik niet goed genoeg ben, dat het niets met me wordt. Ik besloot dat ik deze kleine presteerder zou worden die zou bewijzen dat zij goed genoeg is en om te bewijzen dat ik alles kan bereiken wat ik wil. Vanaf mijn 12de train ik vaak 4 uur per dag. Niet alleen dans , ook hockey, want ook dat vind ik super leuk en ben ik goed in. Daarnaast ga ik veel uit en doe voortaan zo veel mogelijk gewoon mijn eigen ding. Ik word dus al snel die 'lastige puber', ga daarom op mijn 19de op mezelf wonen en haak 2 maanden voor mijn meao diploma af van school en ga werken.”

"Ik ben drieëntwintig jaar oud en ik loop het ziekenhuis binnen samen met mijn moeder voor de uitslag van de mri en andere onderzoeken van de neuroloog. Ik mocht niet alleen komen, wat ik wel raar vind, maar ach alles zal wel goed zijn. Het zal wel meevallen. Ik had al van jongs af aan dat af en toe mijn arm of been leek uit te vallen, maar het trekt altijd wel weer bij. Oké laatst was wel eng, dat ik niets kon, en ook niet kon praten, maar ach nu is alles toch weer goed!" We worden binnen geroepen in de kamer van de neuroloog. Ik heb slecht nieuws zegt hij. Je hebt teveel slagaders in je hoofd, een Arterio Veneuze Malformatie..... Een wat????Wat is dat? Hoe kom je daar aan? Dat vroeg ik me ook af .. maar het ging er om hoe ik er van af kom!

"Ik stuur je naar een collega neurochirurg in het AMC in Amsterdam, hij is de beste op dit gebied. Als er iemand is die je kan helpen, is hij het!. Een paar weken later zit de neurochirurg tegenover me en zegt: Je hebt een tijdbom in je hoofd, je moet een erg heftige operatie ondergaan en ik weet niet óf en hoé je eruit komt, maar je hebt geen keus. Bedenk maar alvast of je begraven of gecremeerd wilt worden zodat je dat voor je ouders geregeld hebt”. Pffff, daar had ik nog niet over nagedacht.. ik ben FU .. CK .. NG  23!

Maart 1992 was het zover, ze brengen me onder narcose en ik vraag me af of dit mijn laatste bewuste moment is, of ik nog wakker wordt. Een paar dagen na de operatie, kom ik weer wat meer bij kennis. hé, ik ben wakker, ik ben er nog! Maar ik merk dat ik me niet bewegen kan. Ik ben nog suf, en denk dat het de volgende dag wel over zal  zijn en ik dan gewoon mijn bed uitspring … maar ook dan lukt dat niet.

De volgende dag wordt ik wakker, mijn ouders zitten naast me, mijn moeder kijkt me aan en pakt mijn hand vast: “Geraldine, de operatie is goed gegaan maar je bent wel links verlamd”. Deze woorden komen  binnen als een bom! WAT .. Wat nu? Wat moet ik nu? Wie ben ik dan nu nog? Alles wat ik ben, waar ik van droom, is opeens weg. Sport en dans zijn mijn passie, nu kan ik niet eens lopen… En tekenen of schrijven…ik ben links. Vrijheid en onafhankelijkheid zijn de 2 pilaren waaruit ik besta. Hoe ga ik dat doen? Hoe ga ik werken en mijn geld verdienen? Hoe gaan mijn vrienden op me reageren? Allemaal vragen, zorgen en verdriet.

Op een dag duwt mijn vader de rolstoel omdat we naar het ziekenhuisrestaurant gaan, eindelijk iets anders dan die muren op mijn kamer. We wachten bij de lift. Er komt een man aangelopen en hij vraagt aan mijn vader wat zijn dochter heeft? Ik ga opeens spastische bewegingen en geluiden maken en mijn vader schrikt en vraagt: Geraldine, wat is er? Ik zeg: “Niets, maar die man denkt schijnbaar toch dat ik gek ben omdat ik in een rolstoel zit.  Hij kan mij ook vragen wat ik heb!

 s ‘Avonds zit ik alleen in bed te denken.. Oké, er zijn mensen die je als minder waard zien en je niet als volwaardig mens aanzien zolang je in die rolstoel zit. Dat klopt niet, maar dat is nu eenmaal zo. Dus, dit is de situatie waar je nu in zit, je kan zitten janken, maar daar ga je niet van lopen en daar krijg je je leven niet mee terug.

Je hebt niet in de hand wat je gebeurt in het leven, wel wat je ermee doet!

Ik zal nu dus écht topsport moeten doen, doorzetten en uit die rolstoel komen. Ik ga weer helemaal meetellen, laat me niet afschrijven en in een hokje plaatsen. Ik zal terugkomen en ik geef mijn onafhankelijkheid en vrijheid niet op. Nu moet ik er dus écht tegenaan. Keihard werken en geloven in mezelf, dat ik het kan. Er is geen andere optie dan dat het me gaat lukken, er is geen plan B!

De revalidatie vind ik niet goed genoeg, ik ben gewend harder en meer uren te sporten. Ik dacht, hiermee ga je niet bereiken wat je wilt, dat kan anders. Ook wordt ik niet goed van de negativiteit . je moet accepteren dat je dit  en dat niet kan…Hoezo kan iets niet? We zullen zien wat er mogelijk is…

Dus maak ik mijn eigen trainingsschema en ga met verschillende fysiotherapeuten aan de slag. Ook mijn vader is mijn persoonlijke hulptrainer thuis. Hij helpt me waar hij kan om de oefeningen die ik in mijn hoofd heb te kunnen uitvoeren. Ik maak grote vorderingen, en de artsen staan versteld. Ik herstel meer dan dat ze dachten dat mogelijk was. Ik visualiseer wat ik wil bereiken en het lukt! In ieder geval lukt er een groot deel ...al moet ik ook accepteren dat niet alles wordt zoals het was ... ik ben in ieder geval dankbaar voor alles wat ik terug heb

 Na een poosje krijg ik zelfs mijn rijbewijs terug en zie je op het eerste gezicht niemand meer wat er ooit aan de hand is geweest.

Ik ga weer werken want ik wil niet mijn hele leven een uitkering en niets doen. Maar ik wil meer…een echte top baan! Bewijzen dat je alles kan bereiken, wat er ook gebeurt.

Er was op dat moment een grote behoefte aan IT’ers, dus ga ik een opleiding daarin volgen. Direct na mijn opleiding krijg ik de kans om bij een detachering IT bedrijf te solliciteren. Eén van de vragen die mijn potentiële baas me vraagt is: Wat zijn je negatieve eigenschappen? Ik antwoord: “Die heb ik niet” Hij kijkt me verbaasd aan, hoezo, die heeft toch iedereen? Ik zeg, nou, ik denk daar anders over. Ik ben inderdaad eigenwijs en koppig, dat kunnen anderen als een negatieve eigenschap ervaren, omdat ze daar moeilijk mee kunnen omgaan. Maar voor mij zijn die 2 eigenschappen mijn redding geweest. Als ik niet zo ontiegelijk eigenwijs en koppig was geweest, had ik de artsen geloofd en was ik niet uit de rolstoel gekomen en zat ik nu niet hier op sollicitatiegesprek.. Hij lacht en zegt: Gefeliciteerd, je bent aangenomen. “Ik heb nog nooit iemand zichzelf zo goed horen verkopen. Jij krijgt volgens mij alles voor elkaar wat je wilt.. Welkom!”

Yesss, het is gelukt… Ik heb een goed betaalde en verantwoordelijke baan als Oracle programmeur met veel vrijheid en zelfstandigheid. Met het geld wat ik verdien kocht ik in mijn eentje een appartement, ik maak mooie verre reizen en geniet van het leven. Wat ooit onmogelijk leek, deed ik, sporten al was het op een ander niveau… skiën en zelfs een duo parachutesprong … niets was te gek! Ik ben terug…en hoe!

Ik vind mijn werk te gek en word telkens voor een half jaar bij een bedrijf gedetacheerd. Ik werk hard..40 tot 50 uur per week en dan nog file rijden. Het s wel een mannenwereld, maar dat vind ik op zich prima. Alleen wel jammer dat zo weinig vrouwen kiezen voor de iIT wereld en ik zag ook weinig vrouwen full-time werken. Zeker als er kinderen kwamen, hield het vaak in dat dit soort banen niet te combineren waren.

Wat me bij al die bedrijven waar ik gedetacheerd werd opviel was dat er geen, of weinig vrouwen in de topposities waren, ook niet op andere afdelingen. Ik vroeg me af waarom… maar ja, het bekende ‘glazen balkon’.

Na verloop van tijd kreeg ik steeds meer pijn in mijn rechterarm en nek. Ik gaf daar niet aan toe, tot ik mijn arm niet eens meer omhoog kon tillen. De arbo arts zegt: Je hebt RSI en niet zo’n klein beetje ook. Met één handig werken wat jij jaren hebt gedaan, was het wachten totdat het mis ging. Ik laat je afkeuren……Nee…niet weer… denk ik  .. weer uitgeschakeld. Alleen dat woord al…afgekeurd…je telt dus niet meer mee. Zo hard gewerkt en weer terug bij af.

Ik vraag me af wat ik in godsnaam met mijn leven moet gaan doen?

Ik realiseer me dat ik me te veel wil bewijzen. Het twaalfjarige meisje dat wel goed genoeg is, die wel wat bereikt. Ik werk te hard en luister niet naar mijn lichaam. Ik heb geen balans in mijn leven. Dat moet toch anders…